Omawiana książka zawiera dziewięć rozdziałów oraz kilka aneksów. Autor omawia syntetycznie takie zagadnienia jak: właściwości mas powietrza, powstawanie i znaczenia dla żeglugi frontów i ośrodków niżowych, falowanie, prognozowanie własne, pozyskiwanie prognoz pogody. Szczególnie dużo miejsca poświęca najnowszym zdobyczom techniki i ich znaczeniu dla żeglarstwa. Obala mity, szczególnie silnie zakorzenione wśród młodszych żeglarzy, często „uczulonych” na słowo pisane, a dotyczące choćby „niezawodności” prognoz internetowych. Dokładnie opisuje jak powstaje GRIB, jakie są jego zalety i ograniczenia. O ile mi wiadomo, w polskiej literaturze dla żeglarzy-amatorów nikt się tym tak dokładnie nie zajmował. W aneksie zdefiniowane są podstawowe terminy, rozwinięte skróty oraz podane informacje o niektórych serwisach pogodowych w sieci.
Na zakończenie kilka uwag szczegółowych. Książkę można czytać z pożytkiem i zrozumieniem mając już za sobą lekturę podstawowych opracowań. Autor zakłada, że podstawowa terminologia i zjawiska pogodowe są już czytelnikowi znane. Kilka zauważonych usterek. Omawiając bryzy lądowe Sigleton pisze o greckich wyspach na Adriatyku. Tymczasem najbliżej położone wyspy greckie znajdują się na Morzu Jońskim, na południe od Cieśniny Otranto (s. 59). Jacht przedstawiony na zdjęciu 3.3 płynie na silniku, a nie jak opisuje Autor stoi na kotwicy (widoczny wyraźnie kilwater). W rozdziale Fale i rozkołys dość szczegółowy opis zyskałby na jasności, gdyby został zamieszczony rysunek ilustrujący parametry fali (długość, wysokość, stromość). W opisie systemu NAVTEX litera D to ostrzeżenie pogodowe, a nie „informacje dotyczące bezpieczeństwa”, jak podaje Singleton. Niektóre rysunki i mapki są mało czytelne (np. s. 19). Czasami tłumaczenie jest mało udane. I tak na stronie 33 zamiast „prawdopodobieństwo podjęcia złej decyzji” lepsze by było „ryzyko”. Lepiej też „przeciwnie do ruchu wskazówek zegara” zamiast „wstecz” (s. 40). Z kolei na s. 114 stwierdzenie, że NAVTEX to system „o zasięgu co najmniej 200 mil od boi toru wodnego” jest bardzo enigmatyczne. Może po prostu „od lądu”? Rymowanka Mackerel skies mare’s tails make tall ships carry small sails and oddawana jest po polsku jako Makrelowe niebo i pierzaste chmury - na wysokich masztach sprzątaj żagle z góry! Chociaż przekład Milki Jung też jest udany: Makrelowe niebo i kobyli ogon, mówią, że statki mało żagli nieść mogą. Na s. 122 pojawia się „skłócone morze” zamiast „wzburzonego” albo „skotłowanego”.
Sumując: mała książeczka wielkiego żeglarza powinna znaleźć się w biblioteczce każdego skippera jachtu morskiego. Jest to istna kopalnia wiadomości, które warto studiować i stosować w praktyce! Idąc z duchem czasu bardzo dużo miejsca poświęcił Autor prognozom opracowanym przez komputery, w oparciu o dane z satelitów meteorologicznych i innych źródeł. W latach sześćdziesiątych minionego wieku moc komputerów była taka, że opracowanie prognozy na tydzień zajmowało komputerowi miesiąc analizy danych! Z drugiej strony, mimo wszechobecnych komputerów i satelitów pogoda (tak jak kobieta) ciągle do końca nie jest przewidywalna. I to jest chyba w tym wszystkim najpiękniejsze! Bo jak zauważył dowcipny uczony: meteorologia jest nauką ścisłą, ale stosunkowo mało dokładną!