Na Utklippan ucichły hałasy, bo skończyli remont latarni. Pewnie dlatego wróciły foki i, jak dawniej, kłócą się o miejsce na niezamieszkałych wysepkach południowych. Wieczorami nawiedzają też część północną, ale tylko te pojedyncze skałki, oddzielone od „lądu”. Z Utklippan na szczęście wyniosły się kormorany. W ubiegłym roku pojawiły się ich tam całe stada i mewy wyraźnie przegrywały z nimi konkurencję. Mew teraz przybyło, ale taki jazgot, jaki robiły dawniej, jeszcze nie wrócił. Roślinność zubożała – nie wiadomo dlaczego.
Po raz pierwszy wchodziliśmy na Utklippan po zachodzie słońca. Dlatego dopiero w tym roku zauważyliśmy, że na lewych główkach wejściowych (obydwu) nie ma świateł, o których piszą w starszych locjach. Czyli tylko dalekozasięgowe światło białe na latarni i krótkozasięgowe sektorowe, tamże.

Na Christianso dowiercili się do słodkiej wody i co najmniej od dwóch lat są normalne sanitariaty. Wody do zbiorników też można nabrać.
W Allinge – festiwal jazowy. Atmosfery tego portu nie da się opisać - trzeba tam popłynąć. Po raz pierwszy widziałem tę część za wrotami CAŁKOWICIE zapełnioną jachtami – jedna wielka tratwa, ani kawałka otwartej wody.
Na koniec ostrzeżenie dla żeglarzy: omijajcie Świnoujście. Tam żeglarzy mają gdzieś. Już po raz drugi, podczas Dni Morza, natknęliśmy się w marinie na całonocną prostacką imprezę ze sceną, r y c z ą c y m i g ł o ś n i k a m i i – co najgorsze – pokazami fajerwerków. Wchodziliśmy zmęczeni, o trzeciej w nocy, dokoła wpadały do wody syczące resztki dopalającej się pirotechniki, a na bomie mieliśmy nowiutki dakronowy grot. Horror. W cywilizowanych marinach europejskich – nie do pomyślenia.
Zarządza tym jakiś OSiR. Na ich stronie www czytamy: Wszystkich żeglarzy szukających spokojnej przystani zaprasza port jachtowy położony w Świnoujściu, w Basenie Północnym. Akurat. Pełna kompromitacja.
No i tyle. Dużo przeciwnych wiatrów, towarzysko – chyba lepiej nie było nigdy.

Z rozmówek żeglarskich:
Płyniemy Odrą z Dąbia na Zalew. Mijamy żółto-czarną stawę, najeżoną lampkami, antenkami i panelami słonecznymi.
Wawrzek:
– A co to jest? To – o, to?
– No właśnie, co to jest?
– No nie wiem, a skąd mam wiedzieć? (Pływamy razem od pięciu lat…)
– To jest kardynalka południowa.
– Ale dlaczego ona jest taka cholernie skomplikowana?
– Jak byś miał ładować sobie baterie, mrugać i może jeszcze buczeć, to też byłbyś taki skomplikowany.

Silnik terkocze, Odra powoli przechodzi w Zalew, chłopcy znają trasę na pamięć, a mnie morzy sen. W forpiku da się spać nawet przy silniku. Ale forpik to teren Wawrzka, w cywilu tłumacza literatury francuskiej.
– Hej, mogę sobie kimnąć na twojej koi?
– Możesz, ale zaraz, co ja tam mam? eee…
– He, he – co on tam ma? A mogę sobie pooglądać?
– No nie wiadomo – bo on to pewnie ma po francusku…

Teraz będzie plugawie.
Rankiem płyniemy ze Svaneke na Christianso. Tam się do południa zwalniają bardzo wygodne miejsca przy bojkach po lewej, i przy nich – kto pierwszy, ten lepszy. Za nami pomyka jacht i wyraźnie nas dogania. Zmieniamy hals, bo musimy, ale teraz idziemy na zderzenie.
– Hej – to abordażem go!
– A pałasze mamy?
– No.. nie mamy. Ale jest zapasowy rumpel!
Coś mnie podkusiło:
– Ale żadnych świadków, kobiety i dzieci – wszystkich!
– Babcię też?
– Też, ale dopiero po wykorzystaniu.
Michał dorzuca:
– Albo nie, najpierw niech pozmywa.
Marek:
– Michał! – ja wszystko powtórzę mamie!

Z kokpitu widzę szklankę z herbatą stojącą na stole nawigacyjnym.
– Wawrzek, ta herbata w nawigacyjnej, to jest zły pomysł – kiwnie nas i cała herbata będzie w mapach.
– Nieprawda! – część będzie w elektronice.

Wychodzimy z Pukavik na wschód. Martwa fala ze wschodu (po nocnym silnym wietrze) a resztki wiatru... też ze wschodu. Czyli jest w morde. W mordissime. A my chcemy na Utklippan, więc cierpliwie halsujemy w tych wschodnich podmuchach.
– Ej, mamy dość wody? Bo przez najbliższe 2,5 doby może braknać.
– Słuchajcie, trzeba się odprężyć, bo inaczej szlag nas trafi…
Wawrzek:
– Może jakieś gry towarzyskie? W okręty na przykład. Jest papier w kratkę?
– No, chyba nie ma. Ale są mapy Rysia. A na nich południki, równoleżniki... Pięknie by wyglądał wrysowany pancernik. Rysiu byłby zachwycony…

Kiedyś coś tam wiązałem przy flaglince. Wracam do kokpitu, a Michał:
– Wiesz, jak ty wiążesz płaski, to robisz to jakoś tak iii... tak.
– No. Przecież wiadomo, że w połowie płaskiego trzeba pomyśleć.
Michał dostaje czkawki ze śmiechu.

Michał pływa ze mną od zawsze. Typowy „samiec alfa”, trochę się dusi w swojej roli zastępcy, bo mógłby już spokojnie pływać samodzielnie. Od jakiegoś czasu mu powtarzam, żeby się nie ważył pływać jako załoga z innym kapitanem, bo się pozabijają. W tym roku postanowiłem dać mu pełny luz – wchodził i wychodził samodzielnie, no – po prostu „kapitanił” a ja… trochę więcej spałem.
Michał twierdzi, że nie ma żadnych kompleksów. Na to Marek:
– No, jakiś, przynajmniej jeden, mały kompleksik dobrze by mu zrobił...

To był prawdopodobnie mój ostatni rejs – w przyszłym roku chcę zacząć duże, pracochłonne i kosztowne przedsięwzięcie, i kiedy skończę (jeżeli skończę), to będę już pewnie za stary na pływanie. Nasz armator funduje „Damarowi” nową banderkę, bo poprzednia jest w strzępach. Pokazuję na starą:
– Rysiu, mogę?
– Możesz.
Zawiśnie nad moim biurkiem...