A więc uprzedzając bieg wydarzeń – pozwólcie, że publicznie pogratuluję nie tylko cudownego ocalenia, ale przede

wszystkim – wspaniałej Żony. Włodzimierz Ring, znany powszechnie jako Bury Kocur (tak też nazwy się ich jacht)

ma Żonę, na jaką sobie zasłużył. A więc nie tylko bardzo sprawną, ale i doskonale wyszkoloną (żeglarsko).

Przy tej okazji surowo zabraniam Kocurze przezywania Jej niepełnosprawną. Opisany poniżej wypadek skończył się

szczęśliwie właśnie dzięki sprawności i doświadczeniu Marzeny – oby żyła wiecznie !

A wypadek jak wypadek. Wypadki zawsze, zawsze  zdarzają się niespodziewanie i o tym warto pamiętać.

Czy mam jakieś techniczne uwagi ?

Mam – ale zachowam je dla siebie, chyba że Kocur będzie napierał.

A więc, jeżeli jednak ulegnę, to zostanie to między nami.

Marzenę całuję !

Kocura głaszczę pod włos. Niech sobie pomruczy.

Żyjcie wiecznie i razem !

Don Jorge

============================

Witaj Jurku

Sezon powoli zbliża się ku końcowi i czas zrobić małe jego podsumowanie.

Poniżej opowieść, która nazwałem “O drugim życiu i rutynie”

Człowiek pływa już tak wiele lat, że przecież nic złego nie może się przytrafić – prawda ?
Płynąc w tym roku do Szwecji płynęliśmy przez Sasnitz – mieliśmy pogodę w sumie nie najgorszą – wiatr zachodni ok 20 kn i falę ok. 1,5 metra – czyli jak na jacht, którym pływam warunki OK.
Odcinek Sassnitz – Falserboo to trasa rzędu 60 mil, więc do zrobienia w jeden dzień.

Poprzednie kilka dni pływaliśmy z dość intensywnym używanie genakera, który w związku z tym od pewnego czasu “mieszkał” na stałe w torbie na pokładzie dziobowym.
Ale tego dnia nie było pogody na ten żagiel a jednak zostawiłem go na dziobie – i to był ogromny błąd...

Po jakiś 30 milach od Sasnitz zauważyłem, że leżąca na dziobie torba z genakerem - mimo jej wpięcia w reling - pod wpływem przechyłów i fal ma niebezpieczną tendencję do wypadnięcia za burtę.

/

Marzena

..
Jacht idzie na autopilocie rzuca nami w górę i w dół, ale nie jest tragicznie.
Płyniemy tylko we dwoje z moją żoną Marzeną przy czym wyjaśniam - Marzena jest po udarze sprzed kilku – jest niepełnosprawna i tak naprawdę jest jednoręczna.
Przypiąłem się do lewej live-liny i powoli czołgam się na dziób, żeby opanować ten genaker...
Na dziobie jak to na dziobie – buja, kiwa, rzuca na boki w górę i w dół – znaczy normalne rodeo.
Usiadłem na kabinie wpięty w live-linę, zaparłem się kopytkami o stop relingu i próbuję wyciągnąć na pokład torbę z genakerem.
Nie idzie, szarpię się z tą torbą, aż w pewnym momencie jakiś większy dziad przechylił jachtem bardziej – torba genakera wypadła mi z ręki za burtę i zawisła na karabińczykach a ja poleciałem za torbą i “wyjechałem za burtę pod dolną linką relingu.

/

Jacht

.

I tak znalazłem się w wodzie wisząc przy burcie trzymany przez linkę asekuracyjną oraz wbity palcami w listwę stop reling.
Jacht idzie 7-8 kn – prędkość taka, że ciąg wody ogromny – ja wiszę za burtą na livelinie przyczepiony do kamizelki i drę się „Marzena, Marzena”…
Próba zarzucenia nogi na pokład i wyjścia w ten sposób z wody są z góry skazane na niepowodzenie.
Po kilku minutach, kiedy zacząłem powoli tracić siłę w rękach zauważyłem, że Marzena wyszła na pokład – zaczęła opanowywać jacht – wyostrzyła do linii wiatru – i wyluzowała oba żagle.
Ja niestety już nie dawałem już radę trzymać się w tej szaleńczej jeździe w wodzie listwy i puściłem się…
W międzyczasie ciąg wody zdjął ze mnie prawie wszystko – buty, spodnie dresu, skarpetki, majtki…
Przesuwając się przy burcie próbowałem się na rufie złapać czegokolwiek, ale nic tam nie było i znalazłem się za rufą jakieś 40 metrów za jachtem.
Uwierz mi Jurku – głupia perspektywa oglądania własnego jachtu z tej pozycji w tych warunkach...
Ale widzę, że Marzena opanowała jacht – włączyła silnik i na łopoczących żaglach – wiatr rzędu 10 m/sek - na wstecznym biegu próbuje do mnie podejść.
Na szczęście jacht mam dość sterowny na silniku w biegu wstecznym i za kolejnym razem Marzenie udało sie do mnie rufa podejść.

Tyle, że teraz trzeba było jeszcze otworzyć platformę – bo ta cholerna drabinka jest u mnie dostępna tylko po otwarciu platformy.
Z wody widzę, że Marzenie jedną ręką i nogami udało się opuścić platformę, ale co z tego?
Fala 1,5 metra rzuca wszystkim – ja się jakimś cudem uczepiłem się brzegu platformy – udało się to bo onegdaj zrobiłem tam siedzenie i jego fragment wystawał jako punkt zaczepienia.
Ale teraz trzeba w tych warunkach jakość wyjść - ta pieprzona drabinka rozkłada się do pionu a na górze brak czegokolwiek do wyciągnięcia się…
Krzyczę więc do Marzeny o dwie liny z pętlami i karabińczykami – Marzena jedną ręką z bakisty wyciąga dwie cumy – jedną mi rzuca – ja po kilku próbach oplatam się nią wokół pod łokciami – zapina karabińczyk w pętlę i próbujemy z Marzeną podciągnąć mnie do góry bo naprawdę powoli już traciłem siły.
Adrenalina jednak robi swoje – po którejś próbie Marzenie udaje się podciągnąć mnie po kawałeczku tą linką jakieś pół metra na tyle, że mogę odpuścić wiszenie na czubkach palców – a Marzena koniec tej linki jedną ręką gdzieś stopuje w kokpicie – jak Marzena to zrobiła nie wiem ...
Teraz sprawa podciągnięcia się na platformę – bez możliwości podciągnięcia się od góry wyjście z wody jest bez szans.
Marzena rzuca mi drugą linę z pętlą – oplata ją wokół uchwytu nad ploterem na tyle, że kolejnymi wspólnymi działaniami typu “10 cm do góry” i podbieramy linkę i Marzena podciąga mnie do pozycji, w której jest trzymany jedną linką pod pachą a drugą mam oplecioną wokół ręki.
Teraz muszę trafić na takie ułożenie platformy w stosunku do wody, żeby mieć jak największą możliwość podciągnięcia się na nią a platformą rzuca po metr w górę i w dół.
W końcu mimo półtorametrowej fali udaje mi się wgramolić na platformę.
Nie będę opisywać stanu wykończenia – przez kilka minut nie byłem w stanie zrobić NIC – jak zacząłem dochodzić do siebie – jakoś się podniosłem i zacząłem ogarniać jacht.
Genuę i grota zrolowaliśmy – szczęście, że u mnie to wszystko wykonuje się z kokpitu – wrzuciłem bieg w silniku – ustawiłem kurs na autopilocie i pojechaliśmy.
Przez dobrą godzinę dochodziłem do siebie – zdjąłem z siebie to co woda mi na mnie zostawiła – przebrałem się – zrobiłem sobie obrzydliwie słodką herbatę z ogromną ilością cukru.
Padłem z tą herbatą w kokpicie i jedno co mnie interesowało to aby nic na nie rozjechało.
Po następnej godzinie byłem w stanie pójść ponownie na dziób, rozklarować splątane w jakiś super gordyjski węzeł szoty genuy – rozkręciliśmy genuę i pojechaliśmy dalej.
Wiatr cały czas nadal oscylował wokół 20 kn z W – do Falkserbookanal mieliśmy jeszcze ok 30 mil.
Powoli dochodząc do siebie rozkręciłem kawałek grota ta, że jacht zaczął znów jechać 7 kn.
W międzyczasie podgrzałem nam obojgu zupę i dało to sporo dobrej energii.
Do kanału Falsterboo dociągnęliśmy ok 2100 – ostatni most w kanale otwierają o 2200, więc udało się go przejść i zaraz potem stanęliśmy w marinie za mostem.
Jeszcze zrobiliśmy opłatę za postój, podłączyłem prąd – wypiliśmy po lampce wina za „cudowne ocalenie” i padliśmy w koi…
Tyle opowiadania o morskich manewrach ratowniczych…
A gdzie wymieniona na początku rutyna ?
Ano – jak się wpina człowiek w live linę to warto mieć jeszcze drugą dodatkową krótka smycz do wpięcia się nią roboczo na dziobie a tego nie miałem.
Livelina uratowała mnie o tyle, że wisząc za burtą miałem chwilkę czasu na wywrzeszczenie z kabiny Marzeny inaczej odpadłbym od jachtu a Marzena zanim by wyszła z kabiny to ja byłbym hen za jachtem i na pewno by mnie już nie widziała.
Druga rutyna – jak się idzie na dziób to druga osoba MUSI bezwzględnie patrzeć co się z tobą dzieje – ja uwierzyłem w swoje wpięcie w livelinę i to mnie nie omal nie zgubiło…
A Marzena zdała wtedy Swój największy życiowy egzamin żeglarski – mimo Swojej niepełnosprawności przy wietrze 10 m/sek. opanowała jacht, opanowała żagle, opanowała silnik – dała radę podejść do mnie na silniku rufą – i zrobić wszystko, żebym mnie wyciągnąć z wody…
Następny dzionek odpoczywaliśmy w Marinie w Falsterboo – byłem pobijany, posiniaczony, głos zachrypnięty, gardło bolące, ale nadal byłem wśród żywych…
I myślę teraz, jak przerobić wejście z wody na jacht bo w trudnych warunkach to nie jest naprawdę takie proste
Pzdr

Włodek Bury Kocur Ring