Z pełnym szacunkiem i przyjemnością czytam praktyczne porady, których udziela Pan braci żeglarskiej. Oczywiście śrubę powinno się dopasować do oporów stawianych przez obiekt, który ma poruszać  i mocy silnika. Wyważenie śruby po każdej ingerencji w jej kształt jest oczywiste. Moja rada dotyczy sytuacji awaryjnej i wyboru mniejszego zła (coś w rodzaju jak naprawić kijem skrzydło samolotu, który wylądował na terytorium wroga). Radząc zmniejszenie powierzchni śruby warunkach polowych założyłem brak dostępu do warsztatu mechanicznego i brak możliwości slipowania jachtu.

Trochę wyobraźni:

1.Nurkujemy bez aparatu tlenowego, ale przy tej głębokości około 0,5m powinna nam wystarczyć zwykła rurka do nurkowania swobodnego ew. przedłużona wężem ogrodowym, oczywiście koniec rurki asekurowany przez drugą osobę na powierzchni.

2.Szablon wykonujemy w ten sposób, że na cieniej blasze lub płycie plastikowej odrysowujemy płat śruby. Wycinany dokładnie szablon i odcinany od końca około 5% powierzchni.

3.Oznaczenie powierzchni do odcięcia na płacie wg szablonu ułożonego dokładnie po obrysie krawędzi płata. Krzywoliniowość płaszczyzny płata praktyczne pozycjonuje szablon we właściwym miejscu. Możemy linię cięcia rysować stalowym rysikiem lub wodoodpornym mazakiem, a nawet kontrastująca z kolorem śruby kredką.

4.Płat obcinamy zgrubnie piłką do metalu i wykańczamy pilnikami o różnej gradacji ( wystarczy zdzierak i gładzik). Możemy tylko pilnikami (zdzierak i gładzik) Współczesne śruby w większości są ze stopów lekkich i to byłby najkorzystniejszy wariant. Przy śrubie z brązu namęczymy się najwięcej, ale dla pocieszenia należy pamiętać, że płat na końcu jest najcieńszy.

5. Wyważenie śruby nie wchodzi w rachubę. Ale przy dokładnym oznaczeniu i cięciu może być kilku procentowa różnica w ciężarze płatów, która przeliczona przez wcześniejsze 5% powierzchni jest niegroźna dla pracy układu dławica-wał.

6. Dobór oświetlenia zostawiam wykonawcy prac

Można oczywiście naprawę wykonać na wiele innych sposobów, ale ten wydaje się realny po wylądowaniu na terytorium wroga.

Tak przy okazji to nity zrywane (zaciągane) powszechnie używane w jachtingu to młodsi bracia nitów wybuchowych będących w zestawie naprawczym amerykańskich samolotów zmuszonych do napraw po wylądowaniu na terytorium wroga. Nit miał z jednej strony łeb a z drugiego końca wewnątrz trzonu mini ładunek wybuchowy, po włożeniu w otwór i nagrzaniu papierosem nita od strony łba rozrywała się końcówka (taki kalafior) łącząc dwa luźne elementy.

„Myślenie ma kolosalną przyszłość” jak mawiał prof. Polak

Eugeniusz Ziółkowski

Bardzo dziękuję za szybką odpowiedź. Jak najbardziej popieram postulat używania wyobraźni. Również podzielam pogląd przywołanego Pana prof. Polaka, że „myślenie ma kolosalną przyszłość”.

Chciałbym jednak dopytać (z wiekiem staje się nieco pedantyczny w zakresie bezpieczeństwa na morzu) czy Pan przynajmniej raz wykonał podobną operację - czy też jest to opis czysto teoretyczny i bezpieczeństwo proponowanego działania przetestuje pierwszy członek naszego Klanu w potrzebie?

Proszę absolutnie nie traktować dopytywania się jako kwestionowania Pańskiej wiedzy i doświadczenia – rzecz jest w odpowiedzialności wobec naszych Czytelników. W moich artykułach piszę wyłącznie o tym, czego sam doświadczyłem (najlepiej nie raz). Lub zaznaczam że jest to pomysł do przemyślenia. Pana sugestia wywołała u mnie pewne wątpliwości wynikające z prób wykonywania podobnych prac.

W zeszłym sezonie asekurowałem mojego przyjaciela, Tomka Walentę, który nurkując porcie w Stepnicy miał do wykonania trywialną rzecz – wymianę śruby na swoim 10-cio metrowym, wyczynowym NXie. Rzecz z pozoru była banalna – włożyć klin, nasunąć śrubę i mocno dokręcić nakrętkę koronową, a potem zabezpieczyć ją rozgiętą zawleczką. Śruba była bardzo płytko – może z pół metra. Ale nad nią duży nawis rufowy. Tomek jest świetnym pływakiem, lubi to robić i ma młodzieńczą tendencję do stałego badania gdzie są granice ludzkie.

Zabraliśmy się do tego tak. Tomek miał poprzywiązywane do rąk na krótkich linkach narzędzia oraz elementy do montażu (nakrętkę na cienkiej nitce, którą łatwo było zerwać). Miał założone szelki asekuracyjne, a na nabrzeżu, albo ja, albo jego Żona kontrolowaliśmy linę asekuracyjną. Trwało to kilka godzin (sic!). Widzialność był nędzna (dlatego pytałem praktyka o doświetlenie), więc nie było łatwo nie zgubić i włożyć na właściwe miejsce klin. Potem okazało się, że gwint jest calowy i dobrana nakrętka prawie pasuje do gwintu wału. Ale to prawie robi WIELKĄ różnicę. W czasie pracy doszło do groźnej sytuacji. Tomku! Opisz to wraz ze swoją refleksją

Obrazek drugi. Chorwacja. Wybieramy kotwicę, a ta jak przymurowana. Nie jest głęboko – szacuje, że nie więcej niż 3 – 3,5 m. Sprawa jest prosta. Zaplątaliśmy się w kłębowisko lin stalowych i sizalowych (prawdopodobnie był to fragment sieci rybackiej), które były przymocowane do czegoś, co krył piasek dna. Nasza potężna, elektryczna winda kotwiczna idealnie obcisnęła je na łapach i trzonie kotwicy. Bułka z masłem. Zaraz to potnę na plasterki ostrym nożem kuchennym.

Okazało się, że po 1,5 godzinie szarpania byłem gotowy poświęcić kotwicę i spory kawałek łańcucha kotwicznego. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta – prawdopodobnie jestem bardzo kiepskim nurkiem, a całe moje doświadczenie sprowadza się do niespełna półrocznego kursu, który musiałem odbyć, aby uzyskać uprawnienia ratownika. Ale co z tą kotwicą? Szło to dramatycznie kiepsko. Po pierwsze cięcie stwardniałej liny sizalowej było zupełnie nieskuteczne. Głównie dlatego, że po mniej więcej minucie, a potem już po kilkudziesięciu sekundach, kończył się mi oddech i miałem mroczki przed oczami, tym szybciej, im bardziej szarpałem się z nożem w wodzie, która miałem wrażenie, że gęstniała za każdym zejściem. A potem jeszcze stalówka cięta z drobozębną piłką ramkową…

Dlatego uważam, że zaproponowane przez Pana Eugeniusza rozwiązanie z trasowaniem, piłowaniem i szlifowaniem czterech łopat śruby "Eternity" pod wodą:

1. Albo jest rozwiązaniem intelektualnie eleganckim, ale teoretycznym

2. Albo jest to rozwiązanie wypróbowane przez Pana Eugeniusza, który jest znacznie lepiej ode mnie wytrenowanym nurkiem i prawdopodobnie unika jakiś podstawowych błędów, które doprowadzały mnie na skraj rozpaczy

Poza wszystkim pojawiły się u mnie już po powrocie na pokład przykre objawy, które ustąpiły po kilku godzinach: zaburzenia czucia kończyn (wszystkich), odrętwienie ust i silne drżenie mięśni tuż pod skórą. Miałem nudności i naraz przestały mi pasować okulary – czyli coś nie tak było ze wzrokiem. Piszę o tym po nurkowałem na głupie 3 m niespełna 1,5 godziny – no może trochę dłużej. Zatem nie wyobrażam sobie bardziej niebezpiecznych, kilkuudziesięciu nurkowań pod nawis rufowy, żeby zrealizować opisany przez Pana Eugeniusza algorytm.

Teraz o pomyśle przedłużenia rurki z ustnikiem wężem ogrodowym. Czy ktoś z Kolegów poza Panem Eugeniuszem ma to przećwiczone? Czy w tym przypadku nie występuje w rurce pasożytnicza pojemność słupa powietrza, która uniemożliwia jego wymianę? Chyba, że Pan Eugeniusz używa tutaj ustnika z dwoma zaworkami membranowymi – jeden do wdechu, a drugi do wydechu? Czy moja wyobraźnia inżynierska działa tu poprawnie?

Poza tym pytanie do Kolegów nurków. Czy taki wąż pomógłby mi w Chorwacji? Bo może to jest prosty, świetny pomysł i powinienem uzupełnić Donalda o taki wąż z pływakiem ?

Mój techniczny brat-bliźniak, Marek Wąsik, robi czasami tak, że schodzi płytko pod wodę w masce ochronnej (lakierniczej, pełnotwarzowej), do której podaje powietrze z kompresora (robi tak też laminując zamknięte przestrzenie). To naprawdę działa.

Zatem proszę o rozwianie powyższych wątpliwości – głównie Autora, ale też doświadczonych Kolegów – chętnie bym się tego nauczył.

Pozdrawiam. TL

PS. Gdybym na pełnym morzu musiał zmienić śrubę (na każdym z jachtów, na których żeglowałem), to po prostu wyciągnąłbym wał ze śrubą na pokład, wymienił ją i wsunął go z powrotem – oczywiście demontując uszczelnienie tylne przy wkładaniu na opasce zaciskowej (uszczelnienie tymczasowe z warkocza uplecionego z podartej szmaty – wypróbowałem działa super. Chociaż Marek twierdzi, że ideałem byłyby pakuły konopne, których na "Donaldzie" mam spory zapas.