W latach osiemdziesiątych, gdyby ktoś mi mówił o posiadaniu własnego i mieczowego jachtu morskiego, to zapewne przede wszystkim myślałbym o uczniach przyjaciela domu, śp. Dr Feliksa Kaczanowskiego, którzy twórczo prowadzili stosowną placówkę zdrowia w ładnych, cienistych Tworkach pod Warszawą.

To, czym się wtedy syciłem, to w wakacje przemykanie się za załogą przez zamykaną furtkę klubowych przystani i przyglądanie się z bliska jachtom morskim. Marzyłem, żeby ktoś mnie zaprosił do kokpitu – tylko tak na chwilę – ale to się nigdy nie zdarzyło (w Kraju). Dlatego to co zrobił Don Jorge zasługuję na wieczną pamięć – ponieważ wyrąbał w dżungli ścieżkę, na której w odległości 30 lat pojawił się mój prywatny „Donald” i myślenie w szczegółach o emeryturze na jachcie. Mimo, że dziś porzucone z powodów obiektywnych, to przez lata dawało mi ogromną, świetlistą siłę i pozwalało z nadzieją patrzeć w przyszłość w chwilach naprawdę trudnych. Zapewniało mi też żelazne zdrowie. Myślę, że jednym z wyznaczników wartości ludzi jest siła i skala ich marzeń – a szacunku – konsekwencja w ich realizacji. To właśnie zrobił Don Jorge – opowiadam o tym czasami studentom, którzy potrzebują świadectwa co znaczy dzielność mężczyzny, który musi mieć zdolność do konsekwentnego marszu pod prąd utartych zabobonów.

Dlatego uważam, że wartość tych wspomnień jest bezcenna. Bo jest to opowieść szlachetna z czasów ewidentnie praszywych. Hough!

Pozdrawiam Klan SSI

LODOŁAMACZ - to świetne określenie!

Don Jorge ma taką zaletę, że kruszy dowolnie gruby lód – ale prędkość na szczęście jest tak dobrana, że znacznie słabsze okręty w konwoju są w stanie zdążyć za Nim, jeszcze przed tą chwilą kiedy kanał się zamknie…

Pozdrawiam.

T.L.

-----------------------------------------------------------------------

Przepraszam - informuję o konieczności ocenzurowania załącznika do tego komentarza.

Obrazek jest ... nieprzyzwoity.

Żyjcie wiecznie !

Don Jorge