Od czasu, gdy zacząłem żeglować na jachtach wyposażonych w rolery stosuje zasadę, że pracy silnika towarzyszy postawiony sztaksel (w przypadku "Donalda" przy słabym wietrze jest to kliwer, a przy mocniejszym fok – czasami rozwinięty do końca, czasami nie – zależy to od siły wiatru i stanu morza). Są tylko 2 wyjątki:

a. Bardzo ciasne kanały i wiatr dokładnie w osi kanału

b. Całkowita flauta

Nie steruje na silniku prosto pod wiatr – ale pod kątem 15-25 st. Mocno wybrany sztaksel pełni funkcję stabilizatora, ale też:

a. Przy wietrze 7-10 w. dodaje mi około 0,4-0.8 w (zależy to od falowania – dane z rejestratora rejsów). To nie jest dużo, ale ekonomiczna prędkość "Donalda" to 4.6 w z pełnym obciążeniem (LOA 25 ft.). Niemniej ten przyrost kompensuje mi nadłożoną drogę

b. Jacht idący skosem do fali zachowuje się znacznie przyzwoiciej z punktu widzenia kuka i nawigatora – to znaczy są znacznie mniej dokuczliwe przyspieszenia. Nie wiem dlaczego tak jest – poległem na modelu skośnego ruchu kadłuba względem fali. Być może jest to spowodowane tym, że dość duże ciężary mam w dziobie i rufie (akumulatory 600 Ah, winda, 50 m łańcucha kotwicznego + 2 kotwice) oraz silnik + paliwo+tratwa ratunkow. Może bardziej doświadczeni Koledzy sformułują rozsądne hipotezy?

Tej praktyki nie wymyśliłem, tylko odziedziczyłem po właścicielach kutrów z północy (tak na marginesie im też zawdzięczam pomysł, aby w nocy na Morzu Północnym nie grzać mocno kabiny tylko trzymać butelki z wrzątkiem obciągnięte skarpetami wełnianymi w śpiworach i w czasie ich stygnięcia ściągać po kolei warstwy skarpetek.

Piszę o tym, bo po odstawieniu silnika dzięki żaglowi przedniemu mogę w pojedynkę wykonać większość pożądanych manewrów związanych ze zmianą kursu. Także w potrzebie szybko zwinąć żagiel całkowicie z kokpitu. Z grotem nie idzie mi to tak łatwo, bo nie mogę go postawić i zrzucić z kokpitu. Do refowania muszę chodzić pod maszt. Praktyka kolegów.

Pozdrawiam. T.L.